کجایی...
تو را نمی دانم، به لبخندی که یک روز بر لبمان می نشیند، من دلم روشن است. روزی از راه می رسد حاتمه ابراهیم زاده سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست رهروی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی دیگر از سقف زمانه آفـتابی بـر نمی تـابـد مرا کلبه ی جـانم دگـر با ، روشنایی نـیسـت در کنار پـنجره دیگر گـل انـدامـم نمی مـانـد شهر خالی مانده بی او ، آشـنایی نـیسـت کوچه باغان گذشته خالی از فریاد شبگرد و غزل گشته باغ سرسبز جوانی ها ، خـزانـی شـد سالها بی بودنت بودم تن به هر بیهوده فرسودم جمع ایـن مطلب زدم مـن ، زنـدگـانـی شـد... Bir yol var bilirim Bir yer var bilirim ...Giderim Zaman geçerken Hayat yiterken ...Geçecek Her sey yine Bu yagmurlar Kalbim yine ...Geçecek ...Soon the sun will rise up and sew us in its dreams ...Kayboluyor gözlerimden ...Uzaklasip kalinlasan sis perdesi arkasinda ellerin ...Terkediyor vücudumu umudumun zerreleri ...Keskin bir yara yüzümdeki metanet ...Tuz buz... Tuz buz kalbim tuz buz... Tuz buz ...Artik yok olsan da, yoklugun bile asktir bana ...Tuz buz... Tuz buz kalbim tuz buz... Tuz buz ...Artik hiç olsam da, hiçligim bile asik sana ...Vuruluyor birer birer ...Gökyüzümün yildizlari ...Yildiz tozlari ...Dagiliyor evrene ...Çekiliyor damarlarimdan ...Yaratanin sonsuz kudreti ...Kaybettigim her savas ...Uzaklasan gözlerin ...Tuz buz... Tuz buz kalbim tuz buz... Tuz buz ...Artik hiç olsam da, hiçligim bile asik sana ...Tuz buz... Tuz buz kalbim tuz buz... Tuz buz ...Artik hiç olsam da, hiçligim bile asik sana Kirilsin ellerim neye yariyor Gencligim gidiyor tutamiyorum Tanrim bana vermis yorgun ayaklar Bahtimin pesinden kosamiyorum Ne zaman bitecek Tanrim bu azap Yarini olmayan gunlere kaldim Dunyami ben yiktim kendi elimle Askima bir yuva kuramiyorum Simdi ne dertliyim ne de bahtiyar Yasim genc olsa da gonlum ihtiyar Bir ask icin ben bak diyar diyar Ecelin pesinden kosar giderim Ne zaman bitecek Tanrim bu azap Yarini olmayan gunlere kaldim Dunyami ben yiktim kendi elimle Askima bir yuva kuramiyorum تهران دارد تمام می شود و ما هنوز کلی خاطره مانده که نساخته ایم... هنوز لاله زار را زیر پا نگذاشته ایم کنج دروازه شمرون لبوی داغ نخورده ایم جدول ها را یه لنگه پا ندویده ایم و از سرما در آغوش هم مچاله نشده ایم بیا... تهران دارد تمام می شود و ما هنوز شروع نشده ایم...
اما من دلم روشن است
به تمام اتفاقات خوب در راه مانده،
به تمام روزهای شیرین نیامده،
به اجابت شدن دعاهایمان،
به برآورده شدن آرزوهایمان،
به محو شدن غمهای دیرینه مان.
یک روز کسی از راه می رسد،
پای حرفهایش می ایستد
و دیگر ترس از دست دادنش را به دلهایمان راه نخواهیم داد.
و ما برای یک روز هم که شده آنچنان که باید، زندگی می کنیم.
آری،
من دلم روشن است...
Beni burdan kurtar gidelim
Yolumu kaybettim güzelim
Sen olmayinca, sen olmayinca
Kara gölgeler düsmüs yüzüme
Kötü bir adam girmis içime
Sen olmayinca, sen olmayinca
Yarami sarsan iyi gelir
Belki zamanla iyilesir
Ama sabretmeyi ögrenmem gerek
Korkularim yine döndü geri
Yine karsimda eskisi gibi
Çokta geç olmadan beni bulman gerek
Anlatirim derdimi geceye
Uyku diker yirtik kalbimi
Sen olmayinca, sen olmayinca
...Yürürüm
Yürürüm yol sensiz
Orada hersey renksiz
Benden çalarken
Dagitip saçarken
Umutlarimi savurup
Kosup kaçarken
Beni iterken
Biliyorum
...Geçecek
...Bitecek
...Bitecek
Dinecek
Dinecek
...Sevecek
...Sevecek
